Rozdział 18

Jakiś czas pózniej
                              *Francesca*
Szłam razem z Nat i Cami parkiem spotkałyśmy się aby pomyśleć nad imprezą pożegnalną dla Ludmi. Było nam przykro, że nasza przyjaciółka wyjeżdża.
-To może zrobimy to w studio?- spytała Cami
-Nawet dobry pomysł tylko czy Pablo i Antonio się zgodzą?- spytałam
-Na pewno wczoraj coś na ten temat Angie rozmawiała z Violą- powiedziała Naty
-Aha to super to kto zajmie się muzą?- spytała Camila
-Pogadam z Maxi'm- powiedziała Nata
-No my w to nie wątpimy- powiedziałam do niej
-Co?-spytała zdziwiona wypowiedzianym przeze mnie zdaniem i miną Camili
-Oj tobie nie odmówi- powiedziała Camila
-Pilnuj swojego Brodueya, żeby ci nie uciekł- powiedziała po czym we trzy wybuchnęłyśmy śmiechem.
-Dobra ja muszę iść- oznajmiła Camila
-Ja też już pójdę- dodała Nata
-Cześć- powiedziałam i machnęłam im na pożegnanie one zrobiły to samo. Stałam patrząc jak znikają za zakrętem i udałam się w przeciwnym kierunku. Poszłam nad jezioro, ponieważ dzisiaj miały spadać meteoryty. Pamiętam jak we Włoszech tata i Luka zabierali mnie raz do roku na małą polankę, na której bardzo dobrze było widać niebo, gwiazdy, gwiazdozbiory. Gdy przyszłam w miejsce, w które postanowiłam się wybrać zobaczyłam osobę, której się tam nie spodziewałam podeszłam do niego cicho i usiadłam obok niego.
-Co ty tu robisz?-spytałam
-Wiesz o to samo mógłbym ciebie spytać- powiedział Diego
-Dobra ale na serio co ty tu robisz? -spytałam uśmiechając się
-Nie widać oglądam gwiazdy- odpowiedział na moje pytanie
-A to tak jak ja- powiedziałam
-O widzisz- powiedział cały czas patrząc się w niebo
-Długo już tu tak siedzisz?-spytałam
-Niedawno przyszedłem- odpowiedział kładąc się na ziemi
-Ta ziemia jest mokra- zauważyłam
-I co z tego?- spytał
-To, że się przeziębisz- powiedziałam
-Czyżbyś się o mnie martwiła?- spytał podejrzliwie
-Nie- odpowiedziałam choć nie chciałam żeby się przeziębił czy zachorował.
Przez jakieś pięć może dziesięć minut patrzyłam się na odbicie nieba w tafli jeziora.
-Czemu się tak przyglądasz?-spytał
-A myślałam, że śpisz- powiedziałam
-Będzie lepiej widać jak się położysz- powiedział. Pewnie bo położę się na zimnej, mokrej trawię.
-Pewnie i co jeszcze?-spytałam trochę zła
-Już nic- odpowiedział i poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę
-Można wiedzieć co ty robisz?- spytałam
-Będziesz lepiej widzieć jak się tu położysz- powiedział
-O nie jeszcze na głowę nie upadłam, żeby kłaść się na zimnej i mokrej trawie- powiedziałam ale nie tak jak zawsze nie poznawałam samej siebie. Zaczynam czuć coś czego jeszcze nigdy nie czułam.
-Oj nie daj się prosić- odpowiedział składając ręce tak jak do modlitwy
-Czy jak się położę to dasz mi spokój- powiedziałam trochę zła. Ale on nic nie odpowiedział tylko się uśmiechnął od ucha do ucha.  Oglądaliśmy jak spadają gwiazdy, dla każdej która spada miałam inne życzenie ale chyba życzeniem która bardzo chciałam, żeby się spełniło było życzenie miłości. Natalia, Camila, Violetta, Ludmiła i inne moje koleżanki mają kogoś komu mogą się wyżalić z kim mogą porozmawiać bez żadnych barier, mieć komu się wypłakać i mieć do kogo się przytulić.
-O czym tak myślisz?- spytał
-O niczym- odpowiedziałam
-Fran wiesz, że możesz mi powiedzieć ja zawsze cię wysłucham. Możesz przyjść do mnie z każdym problemem ja spróbuje znalezć rozwiązanie. Pamiętaj o tym- powiedział. Miałam wrażenie, że potrafi czytać w myślach. Albo to ja powiedziałam to wszystko głośno.
                               *Diego*
Lubię patrzeć na spadające gwiazdy może dlatego, że mam więcej marzeń i życzeń niż wszyscy, których znam. Zawsze lubiłem patrzeć w gwiazdy to w nich szukałem odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania. To dzięki  nim zmieniłem się a może dlatego, że czułem, ze straciłem wszystko co miałem.